ندارد هیچ کس در این دل زندان نشان از من          نه من دارم خبر از خانه ام نی خانمان از من

نسیمی گر گذر میکرد،دل چون غنچه وا میشد          ولی آن هم گریزانست،چون تاب و توان از من

تن من با دل زندان و زنـدانبان شده همرنگ          پـذیـرائی کند با تـازیـانـه میـزبان از من

به حال من دل آن آهن زنجـیر می سوزد          نمی خواهد که گردد دور، زنجیر گران از من

سرم را جز سر زانو کسی در بر نمی گـیرد          صبا لطفی! خبر بر غمگسارانم رسان از من

در زنـدان به رویم بازخواهد شد ولی روزی          که نَبوَد هیچ باقی غیر مشتی استخوان از من

بر سیل ستم استاده و نستـوه چون کـوهم          نمی یابند عجز و لابه،هرگز دشمنان از من

الهی من هم از تو همچو زهرا مرگ میخواهم          به لب آورده ام جان؛ گیر ای جانانه جان از من